Gra "Osiedle z Klimatem"

Powoli dobiega końca projekt, przy którym miałem okazję pracować przez ostatnie dwa lata. CoAdapt to projekt badawczy realizowany przez konsorcjum czterech uczelni z Polski oraz Norwegii.

Projekt CoAdapt koncentrował się na eksploracji oraz dokumentacji działań społeczności lokalnych w różnych krajach, które aktywnie reagują na zmiany klimatu. Głównym celem prowadzonych badań była analiza możliwości działań, jakie małe lokalne społeczności mogą przedsięwziąć, aby ograniczyć negatywne skutki zmian klimatycznych w najbliższej okolicy.

 

W ramach projektu dokumentowane były najlepsze praktyki adaptacji do zmian klimatu w osiedlach mieszkaniowych, a następnie powstała baza danych, prezentująca przykłady optymalnych sposobów dostosowania różnych typów osiedli do zmian klimatycznych, wraz z modelem prezentującym wpływ poszczególnych rozwiązań na takie parametry jak zdolność do sekwestracji CO2 czy magazynowania wody opadowej.

Projekt CoAdapt obejmował także przeprowadzenie warsztatów w sześciu wybranych osiedlach mieszkaniowych w Warszawie, gdzie mieszkańcy uczestniczyli w spotkaniach, w trakcie których wypracowywali rozwiązania, jakie chcieliby wprowadzić w swojej okolicy.

Kluczowym elementem projektu, używanym jako narzędzie podczas warsztatów z mieszkańcami warszawskich osiedli były dwie gry: planszowa i komputerowa. Ich zadaniem było w atrakcyjnej formie przekazywać kluczową wiedzę dotyczącą adaptacji osiedli do zmian klimatycznych wypracowaną przez ekspertów w projekcie, a także tworzyć przestrzeń, w której mieszkańcy osiedli mogli pracować nad rozwiązaniami dla swojej okolicy.

W pierwszym z dwóch wpisów na temat tego projektu chciałbym opisać projekt gry planszowej, którą wspólnie z zespołem projektu miałem okazję opracować jesienią zeszłego roku.

 

Planszowa wersja „Osiedla z Klimatem” to trwająca około półtorej godziny gra planszowa, przystosowana do rozgrywania na prawdziwych mapach. Gra składa się zestawu rekwizytów (kart, żetonów i drewnianych kostek), a rozgrywana jest na planszy, którą tworzy wydruk mapy danego osiedla z aplikacji Open Street Map. Prowadzący przygotowuje mapę do gry, zaznaczając na niej pole specjalne (budynki i duże nawierzchnie).

Rozgrywka w „Osiedle z Klimatem” obejmuje następujące etapy:

1. Prezentację na temat zagrożeń, jakie zmiany klimatyczne stwarzają na poziomie lokalnym
2. Omówienie zasad rozgrywki, w tym prezentację rekwizytów
3. Czas na dyskusję w zespole i wypracowanie decyzji
4. Podliczenie punktacji i dyskusję o konsekwencjach środowiskowych wprowadzonych zmian
5. Podsumowanie i końcową punktację z rozgrywki

Gra w tej wersji wykorzystana została podczas łącznie dwunastu warsztatów na sześciu warszawskich osiedlach, w trakcie których posłużyła do stworzenia i oceny planu mikro zmian w skali osiedla, które mogą poprawić jego funkcjonowanie w sytuacji zmiany klimatu.

Gra uzyskała bardzo dobre oceny od uczestników warsztatów, a szczególnie dobrze przyjęta została mechanika końcowego punktowania rozgrywki. Zamiast klasycznego podliczenia punktów, wykorzystuje ona jako podsumowanie trzy wydarzenia fabularne (deszcz nawalny, suszę i falę upałów). W zależności od tego jak dobrze gracze przygotowali swoje osiedle na każde z tych wydarzeń, otrzymują oni końcowe wyróżnienia, zależne od poziomu odporności ich osiedla na ekstremalne zjawiska pogodowe.

Dużą zaletą gry w „Osiedle z Klimatem” jest także fakt, że uczestnicy pracują na mapie swojego własnego osiedla, dopasowując podejmowane w grze decyzje do specyfiki swojej okolicy i występujących w niej problemów z infrastrukturą.

 

Gra "El Rondo"

W zeszłym roku, wspólnie z zespołem InteliGames i agencji marketingowej Arskom, mieliśmy okazję pracować nad mechaniką gry „El Rondo”, stworzonej według pomysłu Tomasza Ćwiąkały. „El Rondo” to dynamiczna gra karciana, której celem jest nauka podstawowego słownictwa piłkarskiego w języku hiszpańskim.

W trakcie rozgrywki gracze zagrywają i wykupują karty tematycznie związane z piłką nożną, a następnie używają ich do realizacji zadań odpowiadających różnym etapom międzynarodowej kariery młodego piłkarza. Aby zdobyć kartę w trakcie rozgrywki, a także zrealizować każdy z celów, gracze sprawdzają nawzajem znajomość hiszpańskich słów i wyrażeń na zagrywanych kartach. Żeby podnieść stawkę, uczestnicy mogą wybrać podczas zadawania pytań jeden z trybów specjalnych:

• Zagranie ofensywne, które pozwala zdobyć (lub stracić) więcej punktów w zależności od poprawności odpowiedzi
• W świetle kamer, które pozwala pozostałym graczom obstawiać trafność odpowiedzi i zdobywać dodatkowe punkty podczas kolejki innej osoby

 

„El Rondo” to gra dla od dwóch do czterech graczy, która w toku rozgrywki trwającej około 30-45 min, pozwala poznać, a potem utrwalić ponad setkę słów i frazeologizmów związanych z piłką nożną. Jest to jednocześnie dynamiczna gra karciana z dużą dozą rywalizacji, której poza nauką języka można użyć także po to, aby po prostu przyjemnie spędzić czas ze znajomymi.

Warsztaty tworzenia gier dla dzieci

Od 2017 roku mam okazję współtworzyć projekt kolonii dla dzieci "Planszówkowy Szlak", o którym pisałem tutaj przy okazji kilku innych posłów. W tym roku już po raz siódmy mieliśmy okazję realizować warsztaty skierowane do uczestników kolonii, w trakcie których mają oni okazję w lekkiej i zabawowej formie przećwiczyć tworzenie własnej gry i rozwinąć podstawowe umiejętności niezbędne projektantom gier.

Warsztaty te realizują kilka głównych celów rozwojowych i edukacyjnych z perspektywy naszych uczestników:

• Uczą one lepszego rozumienia mechaniki gier i specyfiki pracy projektanta
  
• Stanowią one dobrą okazję do ćwiczenia myślenia systemowego i procesowego, a także umiejętności jasnego rozumienia i formułowania zasad niezbędnych do działania gry
• Dla uczestników w każdym wieku warsztaty są także świetną okazją do nauki pracy z informacją zwrotną na temat własnego pomysłu i radzenia sobie z emocjami jakie może ona wywoływać
• Ze względu na grupowy charakter pracy nad projektem gry, warsztaty dają także możliwość ćwiczenia umiejętności współpracy, koordynacji komunikacji z innymi członkami grupy
• Finalnie, ponieważ warsztaty kończą się prezentacją powstających gier, są one także dobrą okazją do rozwoju umiejętności prezentowania własnego projektu

Podczas tegorocznej edycji przećwiczyliśmy realizację warsztatów z do tej pory największą liczbą uczestników. W ciągu dwóch dni w warsztatach wzięło udział 26 osób podzielonych na dwie grupy, pracujące równolegle. W pracy z grupą tej wielkości podczas naszych warsztatów potrzebnych jest troje prowadzących, którzy w początkowej części przekazują uczestnikom podstawowe zasady pracy nad własnym projektem, a następnie obserwują ich postępy, konsultują pomysły uczestników i, na dalszym etapie, uczestniczą w testach powstających gier.

Warsztaty każdorazowo trwają około 6 godzin podzielonych na 2 lub 3 bloki. W początkowej fazie przechodzimy wspólnie z uczestnikami przez najważniejsze kroki przygotowujące do pracy nad własną grą. Zaczynamy od wprowadzenia do tematu i prezentacji specyfiki gier jakie będą powstawać podczas danej edycji warsztatów. W tym celu omawiamy z uczestnikami 2 lub 3 przykładowe mechaniki gier posługując się przykładami z innych tytułów, znanych uczestnikom, lub takich, które mogą poznać w trakcie pobytu na kolonii. Następnie uczestnicy zapoznają się z dostępnymi rekwizytami i materiałami plastycznymi. Kluczowym elementem przygotowania do pracy na warsztacie jest omówienie wypracowanego przez nas przez lata katalogu zasad i wskazówek, które ułatwiają, przyspieszają i uprzyjemniają pracę nad własną grą. Lista reguł na jakich się opieramy obejmuje:

• Pełną swobodę pracy nad własną grą i tworzenie autorskich pomysłów
• Możliwość eksperymentowania z innymi mechanikami i rozwiązaniami spoza katalogu zaproponowanych przez prowadzącego
• Swobodę remiksowania motywów, tematów i mechanik znanych z innych gier
• Poszanowanie czasu przeznaczonego na warsztaty i konieczność zaplanowania swojej pracy w taki sposób, żeby była ona wykonana przeznaczonym na to czasie
• Pamiętanie o potrzebach innych zespołów i używanie tylko takiej liczby rekwizytów, jaka jest konieczna do testowania i rozwijania gry
• Skupienie na merytorycznym charakterze otrzymywanego feedbacku i niebranie do siebie poprawek zgłaszanych przez testerów gry
• Udzielanie informacji zwrotnej w taki sposób aby usprawnić projekt gry i nie urazić jej autora lub autorki

 

Po zapoznaniu z tymi zasadami uczestnicy dzielą się na zespoły, a następnie przechodzą przez najważniejsze etapy procesu twórczego, począwszy od pracy nad pomysłem gry, poprzez opracowanie pierwszego prototypu, aż po kolejne testy. Podczas warsztatów staramy się w taki sposób kierować pracą zespołów, żeby przynajmniej połowę czasu zajmowały testy gier, ich usprawnianie i praca z informacją zwrotną otrzymywaną zarówno od prowadzących jak i od innych uczestników. Co roku podczas warsztatów powstaje w ten sposób kilka bardzo ciekawych i oryginalnych projektów gier, z których niektóre są później rozgrywane i ulepszane podczas kolejnych testów, aż do końca kolonii. Co ciekawe ta formuła warsztatowa sprawdza się dobrze w bardzo zróżnicowanej grupie w której mamy zarówno uczestników grających w dużo różnych tytułów gier planszowych, jak i osoby dopiero zaczynające przygodę z tym hobby, a także osoby w bardzo różnym wieku, od 7 do nawet 14 lat.

Tworzenie gier jako forma warsztatowa

Od kilku lat w ramach kolonii "Planszówkowy szlak" mam przyjemność prowadzić dla ich młodych uczestników warsztaty z tworzenia gier planszowych, wzorowane (po drobnym dostosowaniu) na koncepcie Laboratorium Gier. W tym roku jednak zdecydowaliśmy się na zmianę ich formuły i zamiast pracy indywidualnej lub w małej (2-3 osobowej) grupie nad projektem, zaproponowaliśmy uczestnikom wspólne stworzenie jednej dużej gry, a następnie wspólną rozgrywkę w tak opracowany prototyp.

 Plansza podczas przykładowej rozgrywki

Okazało się, że taka formuła warsztatów sprawdziła się nie tylko jako sposób na doświadczenie procesu twórczego pracy nad grą (co jest ideą warsztatów), ale także jako świetne zajęcia na podstawie których można omówić różne aspekty współpracy w grupie, komunikacji i myślenia projektowego, stąd też pomysł na opisanie tej metody szerzej na blogu i zachęta dla czytelników do wypróbowania takiego sposobu pracy na innych warsztatach z młodzieżą (a po drobnej adaptacji tematu gry, pewnie także z dorosłymi).

Warsztaty te prowadziliśmy z grupami liczącymi od 14 do 16 uczestników, i zajmowały one 3 sesje (2x po 3-4 godziny i 1 x 6 godzin). Obejmowały one następujące etapy:

Wprowadzenie (ok 1h): W tej części prezentujemy uczestnikom założenia gry, mechanikę (nawiązującą do popularnych gier przygodowych) i parametry brzegowe projektu, obejmujące:

• Zachowanie estetyki i stylistyki fantasy (z możliwymi pewnymi odchyleniami, ale jednak)
• Dowolność remiksowania motywów znanych z innych gier, bajek, filmów itd.
• Podział elementów gry na 3 rodzaje - dla początkujących graczy, zaawansowane i dostępne pod koniec gry
• Uwzględnienie różnych motywacji graczy (eksploracji, kolekcjonowania, walki, osiągnięć)

Następnie uczestnicy dzieleni byli na 5 grup, z których każda pracowała nad jednym elementem świata gry:

1. Lokacjami i przestrzenią w grze
2. Przedmiotami, które gracze mogą znaleźć w grze
3. Zaklęciami
4. Pomocnikami
5. Przeciwnikami / wrogami

 Po ustaleniu podziału na grupy, zespoły przystępowały do pracy nad swoimi częściami projektu.

Część 1 - tworzenie pomysłów (ok. 2-3h): W tej części warsztatu, każda z grup miała za zadanie wygenerować odpowiednią liczbę pomysłów na elementy gry, w razie potrzeby konsultując swoje koncepcje z prowadzącymi oraz z członkami innych grup, tam gdzie ich koncepcja mogła wpływać na prace innej grupy (np. kiedy zespół tworzący lokacje wymagał, żeby można było w niej znaleźć określony przedmiot lub spotkać konkretnego przeciwnika). Przyjęta metoda pracy zakładała korzystanie z różnego rodzaju technik kreatywnych i unikanie krytykowania pomysłów, o ile były one zgodne z założeniami projektu. Każda z grup miała też wypracować określoną liczbę pomysłów, a członkowie tych które ukończyły pracę wspierali inne zespoły w realizacji założonej liczby pomysłów:

1. Lokacje: min 50 miejsc
   
2. Przedmioty: min. 90 przedmiotów
   
3. Zaklęcia: min. 30 zaklęć
   
4. Pomocnicy: min. 45 pomocników
   
5. Przeciwnicy: min. 100 wrogów

 W trakcie gry gracze mają swobodę w rozwoju swojej postaci, eksploracji, zdobywaniu skarbów i pokonywaniu wyzwań

Część 2 - produkcja gry (ok. 3-4h): W drugiej części warsztatu, uczestnicy otrzymywali wstępnie przygotowane szablony kart do gry z każdej kategorii, a następnie przekładali swoje pomysły na mechanikę gry, rysując karty, precyzując ich działanie i konsultując je pomiędzy grupami.

 Szablon karty wroga i gotowe karty

Część 3 - gra i testowanie projektu (ok. 6 h w dwóch blokach po 3h): Na koniec wszyscy uczestnicy podzielni na dwie grupy rozgrywali dwukrotnie grę (każda grupa przez ok. 3 godziny). Założeniem gry było to, że gracze na początku wybierają cel dla swojej postaci z jednej z 4 dostępnych możliwości:

• Zebranie określonego majątku (w sztukach złota lub przedmiotach) (żółta rola, kupiec)
  
• Pokonanie trzech najpotężniejszych przeciwników (niebieska rola, wiedźmin)
• Znalezienie i odwiedzenie 4 ukrytych miejsc na mapie (zielona rola, odkrywca)
• Wyeliminowanie innego gracza z gry (czerwona rola, killer)

W trakcie gry teoretycznie każdy z graczy mógł zostać zwycięzcą, a  wybór celu w ukryciu przed innymi uczestnikami bardzo dynamizował rozgrywkę i dodawał jej dodatkowych emocji, w sytuacji kiedy gracze i graczki nie byli pewni czy jedno z nich nie jest killerem polującym na pozostałych.

Po testowej rozgrywce uczestnicy zbierali swoje przemyślenia i uwagi na to jak można by ulepszyć grę, i proponowali dalsze kierunki jej rozwoju.

Ku naszemu zaskoczeniu, poza bardzo dobrym odbiorem samego warsztatu jako doświadczenia w tworzeniu gry (zasadniczo bliskiego temu w jak dużych zespołach kreatywnych powstają współczesne gry), dostarczył on też doskonałych (i bardzo powtarzalnych w obu grupach) obserwacji na temat pracy w zespole projektowym, obejmujących:

• Wymienianie się informacjami i inspiracjami
  
• Dobór zadań do indywidualnych predyspozycji i preferencji
• Wsparcie udzielane innym członkom grupy
• Konsultowanie pomysłów między zespołami
• Skupienie na realizacji celu
• Przezwyciężanie blokad twórczych
• Radzenie sobie z zewnętrzną i zewnętrzną krytyką pomysłów
• Szukanie sposobów udzielania konstruktywnej informacji zwrotnej
• Wykorzystanie warunków brzegowych projektów jako wsparcia, a nie ograniczenia w procesie twórczym
• Wyciąganie wniosków z testów i usprawnianie końcowego produktu pracy

Zajęcia te pokazały nam wymownie, że w poszukiwaniach formuły warsztatów z projektowania gier, możemy trafić ciągle na zupełnie nowe formy pracy, i niektóre z nich mają bardzo duży potencjał ogólnorozwojowy, jako atrakcyjna forma teambulidingu czy warsztatów z kompetencji miękkich.

Jeśli wpis zainteresował Was na tyle, że doczytaliście do tego miejsca to zostawcie komentarz, a jeśli chcecie dowiedzieć się więcej o formule zajęć to nie wahajcie się pisać do nas, bo chętnie podzielimy się szczegółowym konceptem na ich realizację.

Finał X Edycji Turnieju Edukacyjnego dla Aplikantów Radcowskich

W dniu 14 marca 2020 odbył się finał jubileuszowej, dziesiątej edycji Turnieju Negocjacyjnego dla Aplikantów Radcowskich, który mamy przyjemność organizować od ośmiu lat na zlecenie Krajowej Izby Radców Prawnych. Wzięły w nim udział zespoły:

• Negotiatores z OIRP Kraków
  
• MJK Negocjatorzy z OIRP Lublin
  
• Beskidzcy Juryści z OIRP Katowice
  

Po bardzo wyrównanej rozgrywce, z wynikiem 279 punktów, zwyciężył zespół Negotiatores z OIRP w Krakowie w składzie Adrainna Tomasik (kapitan zespołu), Hubert Dziadzio oraz Piotr Karp.

Serdecznie gratulujemy zwycięzcom, którzy w toku rozgrywki w symulacyjnej grze negocjacyjnej wypracowali najlepsze porozumienie dla swojego klienta. Warto także zauważyć, że pozostałe zespoły w finale zaprezentowały bardzo wysoki poziom kompetencji, kultury negocjacyjnej i strategicznego planowania, osiągając wysokie wyniki i prowadząc przez całą czterogodzinną symulację bardzo wyrównane i dobrze ustrukturyzowane negocjacje, dotyczące złożonego zagadnienia finansowego z obszaru zarządzania projektami.

Wszystkim uczestnikom całego Turnieju i finalistom gratulujemy zaangażowania w rozwijanie własnych kompetencji negocjacyjnych, a zespoły którym w tym roku nie udało się dotrzeć do finału zapraszamy do udziału w kolejnej edycji Turnieju.

"Engage!" - gra edukacyjna

Projekt "Youth Democracy Academy" (pisałem o nim wcześniej TUTAJ), w którym mamy przyjemność brać udział jako partner odpowiedzialny za projekt gry edukacyjnej dla młodzieży i młodych dorosłych, wszedł niedawno w fazę testów z użytkownikami końcowymi. Z tej okazji mieliśmy okazję wziąć udział w tygodniowych warsztatach dla trenerów i osób pracujących z młodzieżą, w trakcie których zaprezentowaliśmy stworzoną przez nas grę "Engage!".

Końcowy prototyp gry edukacyjnej"Engage!"

"Engage!" to gra, która przyjmuje nietypową, rzadko stosowaną w dotychczasowych grach edukacyjnych perspektywę na temat demokracji. Większość gier dotykających tego tematu, które analizowaliśmy przygotowując się do projektu opowiada o demokracji na dwa sposoby:

• Albo w formie abstrakcyjnego konceptu na poziomie idei i wartości ważnych dla całego społeczeństwa;
• Albo w formie symulacji demokratycznego procesu podejmowania decyzji, najczęściej w formie gry o wyborach lub symulacji prac parlamentu;

Obie te formy, choć ciekawe, nie odpowiadają na zapotrzebowanie jakie otrzymaliśmy w ramach "Youth Democracy Academy". Celem tego projektu jest przybliżenie młodym ludziom demokracji jako czegoś ważnego z perspektywy ich codziennego życia, problemów, zainteresowań i planów na przyszłość, a przede wszystkim doświadczenie tego jak demokracja, rozumiana jako praktyka, a nie abstrakcyjny koncept, przenika wszystkie sfery życia. Z tego powodu "Engage!" jest skupione na prezentacji punktów styku między życiem młodych ludzi (od liceum do wczesnej dorosłości), a zaangażowaniem w demokratyczne procesy i partycypacją w życiu społeczności. Z tego powodu gra oparta jest o dwa główne koncepty:

• Prezentację indywidualnych korzyści, jakie daje uczestnictwo w różnych demokratycznych aktywnościach na poszczególnych etapach życia (połączone z prezentacją spektrum możliwości zaangażowania w te aktywności);
  
• Prezentację wyzwań jakie stają przed społecznością, do której należą gracze i korzyści, jakie przynosi skuteczne i zgodne z demokratycznymi wartościami rozwiązywanie różnych trapiących ją problemów;

Dyskusja o roli edukacji nieformalnej w projekcie "Youth Democracy Academy"

Gra rozgrywana jest w trzech rundach, które luźno nawiązują do etapów w życiu postaci kierowanych przez graczy (od okresu nastoletniego, przez wczesną dorosłość aż po osiągnięcie pełnej samodzielności). Każdy z tych etapów wiąże się z innymi szansami i wyzwaniami, które odpowiadają różnym tematom i zagadnieniom poruszanym w głównym programie edukacyjnym "Youth Democracy Academy".

Pierwszy prototyp, który  mieliśmy okazję zaprezentować na warsztatach w portugalskim Setubal spotkał się z bardzo dobrym odbiorem ze strony uczestników projektu, trenerów i pracowników młodzieżowych zaangażowanych w to działanie, a w najbliższych miesiącach pierwsze egzemplarze gry trafią jako pilotaż do Szwecji (do Ölands Folkhögskola) oraz do Włoch (do centrum młodzieżowego stowarzyszenia La Fenice w Tortonie).

#YDA #erasmusplus

Gra edukacyjna Ojczysty - recenzja

Jakiś czas temu miałem przyjemność otrzymać do recenzji egzemplarz gry "Ojczysty" wydanej przez Narodowe Centrum Kultury. Twórcą tej gry jest Karol Madaj, autor tak znanych gier historycznych jak "303" czy wyróżniona nagrodą Gry Roku 2012 "Kolejka".

Ojczysty natomiast jest grą poświęconą bogactwu języka polskiego i w formie lekkiej imprezowej gry zapoznaje ze znaczeniem różnych słów, charakterystycznych dla polszczyzny dawnej, współczesnej (w tym młodzieżowej), ale i takie, które często używane są niepoprawnie.

W "Ojczystym" w każdej rundzie gry uczestnicy zapoznają się z sześcioma wylosowanymi słowami, a następnie jeden z nich, który w danej kolejce występuje w roli prowadzącego, losuje jedno ze słów, a następnie korzystając z kart podpowiedzi naprowadza graczy na wylosowane słowo. W tym celu prowadzący układa karty podpowiedzi w taki sposób, że dwie z nich wskazuje jako najbardziej kojarzące się z poszukiwanym słowem, a dwie jako jego przeciwieństwo. Następnie gracze obstawiają, o którą kartę może chodzić i sprawdzają czy trafili. Gracze otrzymują tym więcej punktów im bardziej byli pewni swojego wyboru (mogą obstawiać 1, 2 lub 3 słowa, przy czym w pierwszym wariancie zdobywają najwięcej punktów), a prowadzący otrzymuje punkty jeśli wyraz został odgadnięty, ale nie przez wszystkich graczy (co oznacza, że podpowiedź nie była zbyt oczywista). Ten, w prostszej formie znany z popularnej gry Dixit, mechanizm punktacji bardzo dobrze sprawdza się w "Ojczystym" i fajnie angażuje graczy.

 

"Ojczysty" to gra edukacyjna mająca bardzo dużo zalet. Po pierwsze, sprawnie integruje temat, mechanikę i cel edukacyjny, co sprawia, że zapoznawanie się ze znaczeniem wyrazów (cel edukacyjny) jest dobrze wkomponowane w mechanikę gry, ważne dla graczy, a ciekawość nowych słów pojawia się w niej automatycznie i bez wrażenia dydaktycznej 'presji' na graczy. Sama gra jest też przyjemna w odbiorze i może się też sprawdzić jako zwykła gra imprezowa (chociaż raczej z gatunku tych nieco cięższych i wymagających chwili namysłu), a na zajęciach w szkole (raczej na poziomie ponadpodstawowym) zadziała doskonale, zwłaszcza, że na jednym egzemplarzu można grać na raz w maksymalnie 8 osób, co redukuje liczbę pudełek potrzebnych do użycia gry na np. lekcji j. polskiego. Ogromną zaletą gry jest też jej ładne wykonanie i odważny, wyrazisty design, wcale nieoczywisty w przypadku gier edukacyjnych dla szkół, w przypadku których często ograniczony budżet lub konserwatywne podejście zamawiającego nie zostawiają miejsca na eksperymenty wizualne.

W zasadzie jedynym minusem gry jest wspomniany już wcześniej próg wejścia - niektóre podpowiedzi są dość wymagające i gra na pewno nie sprawdzi się jako imprezowy 'no brainer'. Ale w kontekście szkolnym (lub w innej sytuacji z nieco starszymi graczami) będzie to raczej wyzwanie, a nie uciążliwość dla graczy. Poza tym gra jest zdecydowanie warta polecenia, a jako narzędzie edukacyjne na niestandardową lekcję języka polskiego jest wręcz idealna.

Za przekazanie egzemplarza do recenzji dziękujemy Narodowemu Centrum Kultury. Gra dostępna jest na stronach NCK.